Մի անգամ,երբ քայլում էի փողոցով, հանկարծ մի անծանոթ համարից հեռախոսազանգ ստացա. մտածեցի,որ հնարավոր է ընկերս լիներ, քանի որ երեք օր է,ինչ նրանից ոչ մի տեղեկություն չունեի... ու պատասխանեցի զանգին. _ Ալո': _ Ալո', Բարև Ձեզ.. Ձեզ զանգահարում են հիվանդանոցից: _ Ինչպես թե հիվանդանոցից???? Ինչ-որ բան է պատահել??? _ .... Ձեր ընկերը վթարի է ենթարկվել ու նրան շտապ վիրահատություն է անհրաժեշտ, բայց դոնորի կարիք կա, հակառակ դեպքում... Սկսեցի դողալ հուզմունքից ու առանց մեկ վայրկյան իսկ վարանելու` ասացի. _ Ես պատրաստ եմ հանուն նրա կյանքս տալ անգամ...հիվանդանոցի հասցեն տվեք, խնդրու'մ եմ ու հենց հիմա կգամ: Բոլորն ինձ հորդորում էին չգնալ, ասում էին, թե խելագարվել եմ, բայց... ոչ ոք չկարողացավ կասեցնել ինձ... Վազում էին դեպի հիվանդանոց ու հանկարծ մեքենա դուրս եկավ ինձ ընդառաջ...սարսափից կարծես քարացել էի...վարորդը ազդանշան տվեց ու դրանից հետո միակ բանը, որ հիշում եմ այն էր, որ հիվանդանոցում արթնացա ամբողջովին վիրակապված... չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչ էր կատարվել հետս ու այդ պահին բժիշկը մտավ իմ հիվանդասենյակ. _ Դուք ավտովթարի եք ենթարկվել... չեմ թաքցնի ոչինչ... դուք էլ չեք կարողանա քայլել,լուրջ վնասվածքներ եք ստացել ողնաշարի հատվածում... Բայց այդ պահին բացի ընկերոջիցս ինձ ուրիշոչ մի բան չէր հետաքրքրում... հենց հաջորդ օրն էլ մի նամակ ստացա, որում գրված էր. ''Ների'ր, բայց ես չեմ կարող ողջ կյանքս հաշմանդամի սայլակին գամված մեկի հետ ապրել...''...չգիտեի ինչ մտածել, բայց մի քանի օր անց իմացա, որ նա որոշել էր ստուգել իմ սերը ու իր վիրահատության պատմությունն էլ հորնել էր, որ ստուգեր,թե որքան եմ իրեն սիրում... կյանքն արդեն կորցրել էր իր գույներն ինձ համար... հրաժարվեցի ցանկացած տեսակի դեղամիջոցից ու բուժումներից... ընկերոջս` ինձ ստուգելու պատմությունն ինձ վրա շատ թանկ նստեց... Տարիներ անց իմացա,որ նա ամուսնանալու է... այդ միտքն էր, որ ինձ ուժ տվեց բուժվելու համար... սկսեցի բուժումներս ու որոշ ժամանակ անց ապաքինվեցի ամբողջովին... Նրա հարսանիքի օրն էր ու ես որոշեցի գնալ եկեղեցի, բայց ոչ թե նրա համար, որ փչացնեի այն, այլ որ ցույց տայի հաղթանակս... Այդպես էլ արեցի. ԳՆԱՑԻ, գնացի ամբողջովին սպիտակ հագած... մտա եկեղեցի հենց այն պահին,երբ նա պետք է դներ հարսնացուի ձեռքին մատանին...բայց հանկարծ նկատեց ինձ... ապշած էր, դեմքին գույն չկար... կաչծես արյունը սառել էր երակներում... հեռանալուց առաջ տեսա, թե ինչպես էր մատանին դանդաղ նրա ձեռքից վայր ընկնում... Այո', ես հեռացա քաղաքից, ու այդպես էլ չիմացա, թե ինչ եղավ նրանց հետ♥♥♥
