Հաճելի էր նայել նրան, համբուրել... բայց նա լքեց ինձ, երբ ասացի նրան,որ հղի եմ... տվեց ինձ գումար հղիությունս ընդհատելու համար... բայց ես մտածում էի. արժեր արդյոք դա անել? ինչի համար? ես հասկանում էի,որ մենակ եմ մնալու,մենակ եմ մեծացնելու փոքրիկիս, հասկանում էի,որ ինձ անգամ մատով ցույց կտային,թե միայնակ մայր եմ և այլն... Ես ուզում էի ապրել, ապրել հանուն իմ ա
պագա երեխայի...որոշեցի լույս աշխարհ բերել փոքրիկիս ու հեռանալ այստեղից...բոլորի աչքերից հեռու լինել...
Անցան ամիսներ,իսկ հղիությունս շատ լավ էր ընթանում...բայց այս ընթացքում նա անգամ մեկ զանգ էլ չի արել...ես ինձ խոցված էի զգում, արցունքներս թափվում էին աչքերիցս, բայց ես պայքարում էի,պայքարում էի իմ երեխայի կյանքի համար:
Ծննդաբերության ժամանակն էր մոտենում...ես քնում էի ու արթնանում փոքրիկիս թաթիկներն ու ոտիկները պատկերացնելով...այնքան հաճելի զգացում էր պարուրել ինձ, երբ առաջին անգամ տեսա փոքրիկիս...հիմա մենք երկուսով ենք ապրում ու շատ երջանիկ...
Բայց մի օր հայտնվում է նա ու ներողություն խնդրում...ասում էր ... Կարդալ շարունակությունը »